Chramy Myōjin taisha

Na Oki jest wiele chramów shintoistycznych z długą historią, co pokazuje też, że Wyspy cieszyły się dobrobytem już w odległej przeszłości. „Engishiki Jinmyōchō", najstarszy spis chramów na terenie Japonii, sporządzony w 927 r., wymienia aż 16 z Oki. Spośród nich aż 4 (chramy Ise-no-mikoto, Mizuwakasu, Uzuka-mikoto, Yurahime) przedstawia jako Myōjin taisha, czyli chramy o wysokiej randze.

Na liście „Engishiki Jinmyōchō" znajduje się 2861 chramów z całego kraju, przy czym tylko 226 z nich (czyli 7,9% wszystkich) miało wysoką rangę Myōjin taisha. W obrębie obecnej prefektury Shimane (a składają się na nią trzy historyczne prowincje: Izumo, Iwami i Oki), oprócz tych położonych na wyspach znajdują się tylko dwa chramy odnotowane w spisie jako ważne – Izumo Taisha oraz Kumano Taisha. Chramów tzw. shikinaisha, czyli tych odnotowanych w spisie, „Engishiki Jinmyōchō" wymienia w prowincji Izumo 187, a w Iwami 34. To, że aż 4 wysokiej rangi chramy są skupione na Oki, świadczy o niezwykle istotnej roli jaką Wyspy pełniły już w tamtych czasach.

Ale są na to też inne dowody. „Kojiki" z 712 r., nazywane najstarszym japońskim dziełem historiograficznym, przytacza we wstępie mit o powstaniu Archipelagu Japońskiego. Jako trzecie, po Awajimie i Shikoku, miało być stworzone Oki (w „Kojiki" nazywane Oki-no-migoshima lub Ame-no-Oshikoro); inna kronika, „Nihon-shoki" (pol. „Kroniki japońskie"), twierdzi, że jako piąte. Po zestawieniu opisanych wyżej wzmianek w źródłach pisanych z odnalezionym na wykopaliskach obsydianem, obraz Oki od prehistorii do starożytności jako miejsca rozkwitu kultury rysuje się sam.