ต้นฉบับ: SCP-8111 - Magic for Liars
[[include :scp-wiki:component:classified-bar-woed
|lv=5
|item=8111
|oc=Archon
|lang=th
]]
มาตรการกักกันพิเศษ: เนื่องมาจากคําสั่งโดยตรงของสภาผู้บริหาร จึงห้ามมิให้บุคลากรของสถาบัน SCP ยุ่งเกี่ยวกับ SCP-8111 โดยเด็ดขาด
[[include component:image-block
name=magician.jpg|
caption=SCP-8111 |
width=285px|
align=right|
]]
รายละเอียด: SCP-8111 คือ ตัวตนรูปร่างมนุษย์ที่มีความสามารถในการแปรผันความเป็นจริงประเภท X ซึ่งเรียกตนเองว่า "พ่อมดฟริลล์" อีกทั้งมันยังได้รับการยืนยันว่ามียศศักดิ์เป็นมหานักมนตร์อีกด้วย โดย SCP-8111 มีรูปลักษณ์เป็นมนุษย์เพศชายวัยชราตัวสูงซึ่งมีผมและเคราหงอก นอกเหนือจากนี้ SCP-8111 ก็ยังมีความรู้ความเข้าใจและสามารถพูดได้ทุกภาษา รวมไปถึงภาษาที่ตายแล้วที่เป็นที่รู้จักโดยผู้คนส่วนมากอีกด้วย
สถาบันไม่ทราบถึงช่วงเวลาที่ SCP-8111 กําเนิดอย่างแน่ชัด แต่สันนิษฐานว่ามันกําเนิดในช่วงก่อน 900 ปีก่อนคริสตศักราช โดยมันได้มีส่วนร่วมในการสร้างวัตถุผิดปกติ ตัวตนผิดปกติ และกลุ่มพึงสังเกตการณ์จํานวนมาก ทั้งในทางตรงและทางอ้อม
ภาคผนวก: หลังจากที่สถาบันได้ประกาศถึงการเกิดขึ้นของสถานการณ์หน้ากากแตกสลายในปี ค.ศ. 1998 เป็นเวลาสี่ปี SCP-8111 ก็ลาออกจากตําแหน่งระดับสูงภายในสถาบัน และได้เข้าร่วมกลุ่มพึงสังเกตการณ์ที่มีชื่อเรียกว่า "สเตจจิงแฮตส์" หลังจากนั้น ก็ไม่พบว่ามันได้ใช้ความสามารถในการแปรผันความเป็นจริง หรือความสามารถเชิงเวทมนตร์ใด ๆ อีกเลย
บันทึกการสัมภาษณ์
[ที่นครเจนไน ประเทศอินเดีย SCP-8111 กําลังเดินด้วยไม้เท้า สวมหมวกทรงสูง และถือถุงที่ใส่ของชําอยู่ภายใน แม้ว่าฝนจะตกอย่างหนัก แต่มันกลับยังคงยิ้มอยู่]
[ชายหนุ่มสวมชุดสูทสีดําถือร่มเดินเข้ามาหาเขา แล้วทั้งสองก็หยุดอยู่ตรงหน้ากัน]
ไม่ทราบ: คุณเป็นยังไงบ้าง?
SCP-8111: ก็เรื่อย ๆ นั่นแหละ แล้วคุณล่ะ?
[ทั้งสองคนเงียบ ฝนตกหนักขึ้นกว่าเดิม]
ไม่ทราบ: ทําไมล่ะครับ?
SCP-8111: ฝนมันตกอยู่นะ เราไปหาที่ร่ม ๆ กันดีกว่า
[ชายคนนั้นยกมือชี้ขึ้นไปยังท้องฟ้า ทันใดนั้นพื้นที่วงกลมรอบตัวทั้งสองคนก็ไม่มีฝนตกลงมา]
ไม่ทราบ: เราต้องมาคุยกันหน่อย
SCP-8111: ก็เอาสิ
[ทั้งสองคนนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ขนาบโต๊ะไม้ในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง บาริสต้าเดินเข้ามาหาพวกเขา แล้ว SCP-8111 ก็สั่งกาแฟเป็นภาษาฮินดี]
SCP-8111: ร้านนั้นมีกาแฟกาปีด้วยนะ คุณเคยลองไปบ้างไหม? ผมเพิ่งรู้เมื่อวานนี้นี่เอง น่าตกใจดีนะ
ไม่ทราบ: ทําไมคุณถึงได้ลาออกจากสถาบันล่ะ?
SCP-8111: จะกลับมาคุยเรื่องเดิมอีกเหรอ? ผมคิดว่าผมก็บอกไปชัด ๆ แล้วนะว่าทําไม
ไม่ทราบ: น่าสมเพชจริง คุณใช้ไม้เท้าเดินอยู่เนี่ยนะ? คุณก็รู้ดีไม่ใช่เหรอว่าใช้คาถาง่าย ๆ รักษาให้หายได้น่ะ
SCP-8111: ผมเคยเจอคนตั้งถมเถไปที่งอกแขนที่สามที่สี่มาใช้ แค่ขาที่สามมันก็ไม่หนักหนาสักหน่อย
ไม่ทราบ: คุณปล่อยตัวมากเกินไปแล้วนะ เมื่อไม่กี่ปีก่อนคุณยังไม่ได้หงําเหงือกเท่านี้เลยด้วยซ้ํา
SCP-8111: ผมคิดว่าดีออกที่ได้มีร่างกายสมกับช่วงอายุตัวเองเสียที ถึงจะแค่นิดเดียวก็เถอะ
ไม่ทราบ: อีกสักพักคุณก็จะเริ่มแก่หง่อม แถมจะเริ่มเลอะเลือนกว่านี้อีกเยอะ
SCP-8111: ฟังแล้วก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่นะ
[ทั้งคู่เงียบ บาริสต้านํากาแฟหยดร้อนแบบอินเดียมาวางบนโต๊ะของพวกเขา]
ไม่ทราบ: ทําไมถึงได้ทําแบบนี้ล่ะ?
SCP-8111: ก็ผมเหนื่อยแล้วน่ะสิ คิดว่าผมจะมีเหตุผลอื่นอีกหรือยังไงกัน?
ไม่ทราบ: ผมนับถือคุณมากเลยนะ คุณเป็นคนที่-
SCP-8111: เหอะ อย่ามาเหลวไหลไปหน่อยเลย มีคนอีกตั้งมากมายในประวัติศาสตร์ที่มีอะไรให้เชิดชูมากกว่าผม
ไม่ทราบ: แล้วนี่คุณลาออกไปหาพวกนั้นเนี่ยนะ…? ผมไม่รู้เรื่องด้วยซ้ําว่าไอ้กลุ่มนั้นมันทําอะไรเป็นกันบ้าง
SCP-8111: พวกเขาเป็นนักเล่นกล
ไม่ทราบ: ถ้าจะให้ถูกต้องเรียกว่านักมายากล กลุ่มรวมนักมายากลโหลยโท่ยที่ก่อตั้งหลังจากเหตุการณ์ปลดม่าน ที่ซึ่งคิดว่าการใช้เวทมนตร์จริง ๆ มันคือการ "โกง"เป็นพวกที่ขับเคลื่อนด้วยความอิจฉาที่ของปลอมอย่างพวกมันด้อยกว่าเวทมนตร์จริง ๆ
SCP-8111: และยังเป็น GoI เดียวที่ไม่ผิดปกติ โดยพวกเขาใช้ความสามารถและความสร้างสรรค์ของตัวเอง เพื่อที่จะได้กลับมาเฉิดฉายบนเวทีได้อีกครั้ง น่าชื่นชมนะ คุณว่าไหม?
ไม่ทราบ: โคตรจะไร้สาระเลย
SCP-8111: ก็อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ แต่เป็นถ้าเป็นคุณ คุณจะไม่โกรธหน่อยเหรอถ้างานที่คุณทุ่มเทให้เกิดมีสิ่งอื่นมาแทนที่น่ะ?
ไม่ทราบ: คุณเลี่ยงตอบคําถามอีกแล้วนะ
[ทั้งสองคนเงียบ SCP-8111 จิบกาแฟจากแก้ว]
SCP-8111: อยากจะฟังนิทานสักหน่อยไหม?
ไม่ทราบ: ถ้าตอบคําถามผมได้ล่ะก็นะ
SCP-8111: ต้องรอฟังเองสิถึงจะได้รู้
ไม่ทราบ: งั้นก็เอาสิ
SCP-8111: เมื่อนานน้านนานมาแล้ว ตอนที่ผมเป็นแค่เด็กหนุ่มช่างถามคนหนึ่ง ในวันหนึ่ง ได้มีชายประหลาดมาที่หมู่บ้าน ชายคนนั้นสวมชุดคลุมสีเทา และมีหนวดยาวเฟื้อยเกินกว่าใครที่ผมเคยได้พบเจอมา หนวดของเขามันยาวเสียจนผมหลุดหัวเราะออกมา ผมได้ตรงเข้าไปหาชายคนนั้น เขาได้ถามผมว่า "เจ้าอยากได้อะไรงั้นฤๅ?" ตอนนั้นด้วยความเป็นเด็ก ผมก็คิดคําตอบอย่างอื่นไม่ออก ผมก็เลยเอ่ยปากขอ "อาหาร" ไป แล้วทันใดนั้นเอง ลูกแอปเปิ้ลสีแดงสดก็มาอยู่ในกํามือของผม แอปเปิ้ลลูกนั้นมันอร่อยมากจริง ๆ จากนั้นผมก็ได้ถามเขาว่าเขาทําอย่างนั้นได้ยังไง แต่เขากลับยิ้มแล้วหายไปในทันที แล้วผมก็ไม่ได้เห็นเขาอีกเลย
SCP-8111: นั่นก็คือครั้งแรกที่ผมได้รู้จักกับเวทมนตร์ ส่วนช่วงชีวิตที่เหลือคุณคงจะรู้อยู่แล้ว ผมกระหายทะยานอยากได้วิชาความรู้ ผมจึงได้ลาจากครอบครัวและเดินทางออกมาจากหมู่บ้าน เพื่อที่ผมจะได้เผชิญกับแผ่นดินอันมหัศจรรย์แห่งนี้ ผมตั้งปณิธานไว้แน่วแน่ว่าจะเดินทางอย่างไม่หยุดหย่อน จนกว่าจะไม่มีอะไรที่รอผมค้นพบมันอีกแล้ว ผมเคยประสบพบเจอและได้ศึกษาทุกปรากฏการณ์ที่จะเพิ่มพูนคําถามในหัวของตัวเอง ผมพบตําราแห่งห้วงความรู้อันเร้นลับ หอสมุดที่ทอดไปเป็นอนันต์ ที่ซึ่งในอนันต์นั้นอัดแน่นไปด้วยความรู้อันเป็นอนันต์ที่ซ้อนทับมันอีกที ผมเผชิญหน้ากับสรรพชีวิตที่ไม่อาจหาถ้อยมาพรรณนาได้ บางชนิดก็มีสติปัญญามากกว่าเพื่อนร่วมพันธุ์ของผม ผมพบผู้คนที่ทรงพลังอํานาจและมีความใฝ่รู้เหมือนกับตัวเอง บ้างก็ดีบ้างก็เลวปะปนกันไป และด้วยวิชาทั้งหลายที่ผมใช้เวลาทั้งชีวิตรวบรวมมา ผมจึงได้ตัดสินใจเข้าร่วมกลุ่มที่พอหวังพึ่งให้มันเพิ่มพูนปัญญาให้ผมได้ จากนั้นผมก็ออกมาเพื่อที่จะได้เข้าร่วมอีกกลุ่มหนึ่ง เป็นแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า จนผมได้มาพบเจอกลุ่มที่ที่เป็นสถานของผมเอง กลุ่มซึ่งเป็นความภาคภูมิให้ผมได้
[SCP-8111 จิบกาแฟจากแก้วอีกครั้ง]
SCP-8111: แต่เมื่อไม่นานมานี้ กลุ่มนั้นกลับเปลี่ยนทิศทางของมันไปอย่างสิ้นเชิง ทั่วโลกได้รับรู้ถึงสิ่งอัศจรรย์พันลึกทั้งหลายแหล่ที่ผมค้นพบมันได้ไม่นาน แต่มันไม่สําคัญอะไรกับผม ไม่ว่ายังไงหน้าที่ของผมก็ต้องเดินหน้าต่อไป แต่วันหนึ่ง ผมรู้สึกอยากออกไปเดินเล่นสักหน่อย เพื่อที่จะได้เห็นโลกที่เปลี่ยนไปในปัจจุบัน ผมเดินมั่วไปตามถนนเส้นหนึ่ง แต่ผมกลับประหลาดใจที่มันแทบจะเหมือนเดิมทุกอย่างเลย โลกใต้เงามืดที่ผมซ่อนไว้ได้ผนวกเข้ากับอีกฟากที่มีแสงส่องถึงได้อย่างไร้รอยต่อ เด็กตัวเล็ก ๆ ใช้คาถาเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นการละเล่น พวกสิ่งมีชีวิตที่ผมเคยว่าเอาไว้ว่าจะกักกันมันเอาไว้ไม่ให้หลุดรอดออกมา ในตอนนี้มันได้อยู่เคียงคู่กับมนุษย์แล้ว
SCP-8111: ผมเห็นคนกลุ่มหนึ่งล้อมวงมุงอะไรบางอย่าง ผมก็เลยเข้าไปว่ามันคืออะไร สิ่งที่ผมเห็นคือชายหนุ่มแน่นสวมหมวกทรงสูงและผ้าคลุมสีแดงกําลังเล่นกลข้างถนน ตอนนั้นเขากําลังเล่นกลไพ่อยู่ แล้วเขาก็เดาไพ่ของเด็กหญิงคนหนึ่งได้ถูกต้อง แต่เด็กหญิงคนนั้นกลับไม่ได้ดูถูกใจกลนั้นเลยสักนิด แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังคงยิ้มร่าอยู่เหมือนเดิม จากนั้นเขาก็สุ่มเลือกผู้ชมให้ไปหาเขา แล้วเขาก็ชี้มาที่ผม เขาถามผมว่าผมหิวไหม ผมก็เลยตอบไปว่าหิว เพราะผมอยากรู้ว่าเขาจะเล่นให้มันจบลงที่ตรงไหนได้ แล้วเขาก็หยิบแอปเปิ้ลเขียวออกมาโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัวเลยเสียด้วยซ้ํา เขาวางมันลงบนมือผม แล้วจากนั้นก็เริ่มกลอื่น ในตอนนั้นเอง ผมก็ได้นึกย้อนไปถึงผมในช่วงวัยเด็ก แต่คุณรู้ไหมว่าอะไรทําให้ผมแปลกใจที่สุดในตอนนั้น?
ไม่ทราบ: … แล้วมันคืออะไรเล่า?
SCP-8111: ผมไม่รู้เลยว่าเขาทํามันได้ยังไง ผมทุ่มเทเวลาเป็นร้อย ๆ ปีศึกษาเกี่ยวกับเวทมนตร์ แต่ผมก็ยังไม่รู้เหมือนเดิมว่าเขาทําแบบนั้นได้ยังไง ไม่มีร่องรอยที่บ่งบอกถึงการใช้เวทมนตร์กระจายออกมา ค่าฮูมก็ยังอยู่ในระดับปกติ แล้วเขาก็ไม่ได้ใช้วัตถุผิดปกติอะไรด้วย เขาแค่ทํามันได้เฉย ๆ แค่นั้น!
[ทั้งคู่เงียบ]
ไม่ทราบ: แค่นั้น? แค่เพราะหมอนั่นหยิบผลไม้ออกมาจากแขนเสื้อ คุณก็รู้สึกอยากลาออกแล้วเนี่ยนะ?
SCP-8111: แอปเปิ้ลลูกนั้นไม่พอดีกับแขนเสื้อเขา-
ไม่ทราบ: ถามจริงเถอะ! มีวิธีซ่อนแอปเปิ้ลไม่ให้คนเห็นเป็นตั้งร้อยล้านวิธีนะเว้ย! ถ้าแค่จับตาดูดี ๆ ก็มองทะลุปรุโปร่งได้แล้ว!
SCP-8111: นั่นแหละเหตุผล ผมมองไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียว ผมไม่รับรู้ถึงสิ่งรอบข้างเพราะกําลังวุ่นอยู่กับการเพ่งว่าเขาซ่อนอะไรเอาไว้
[ทั้งคู่เงียบ]
SCP-8111: จริง ๆ แล้ว กลุ่มนี้ทําให้ผมทึ่งมาก ผมลงแรงใช้ความรู้ความเชี่ยวชาญของผมในการตรวจสอบว่าสมาชิกแต่ละคนทุ่มเทให้กับงานศิลป์ของตนหรือไม่ โดยที่ไม่พึ่งพาสิ่งผิดปกติ
ไม่ทราบ: นั่นเหรอเหตุผล? ทั้งที่คุณใช้พลังของคุณทําได้แทบทุกอย่าง ทําประโยชน์ให้กับโลกได้สารพัด แต่คุณดันมาเป็นโค้ชติวให้ GoI เล็ก ๆ ที่อีกสักพักคนก็ลืมมันไปแล้วเนี่ยนะ
SCP-8111: ผมทําสิ่งที่ผมคิดว่าเป็นประโยชน์มานักต่อนักแล้ว ผมขอแค่นี้จะไม่ได้เลยงั้นเหรอ?
[SCP-8111 จิบกาแฟจนหมดแก้ว เขาลุกขึ้นยืน]
SCP-8111: ผมไปก่อนล่ะ กําลังจะมีแสดงมายากลแถวนี้ ถ้าอยากดูล่ะก็ มาด้วยกันสิ
[SCP-8111 หยิบไม้เท้าแล้วเดินออกไปจากร้านกาแฟ เขาหยิบสวมหมวกทรงสูงมาใส่และหันกลับมามองที่ชายหนุ่ม]
SCP-8111: ไม่อยากเหรอ งั้นก็ดีใจที่ได้เจอแล้วกันนะ
[SCP-8111 เดินออกไปจากวงกลมและฝ่าเข้าไปในฝน]
[วงกลมรอบตัวเขาหายไป สมาชิกสภาบริหารคนนั้นยังคงนั่งอยู่ที่เดิม]