Fundacja SCP

≡

Lektura obowiązkowa

Baza danych SCP

EX | J

I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | EX | J

Biblioteka SCP

Odkrywaj

Witryny

Społeczność

SCP Polska Filia CC BY-SA 3.0
Informacje licencyjne

[フレーム]

Sprawa #110449

Wieczorem 27 maja 1976 roku, Cotter Parsons (18 lat) (najmłodszy syn Komendanta Głównego Policji Ephyry Cala Parsonsa), Dale Briggs (17 lat) i Sam "Wally" Wallerman (17 lat) wjechali do Ephyry i zatrzymali się na stacji benzynowej Quick-Stop na drodze CR 100 E, aby napełnić kanister benzyną oraz kupić paczkę Malboro Red 100 i trzy tuziny jajek. Następnie trójka udała się do Kirk Lonwood High School, gdzie na dziedzińcu za szkołą rozstawiona była scena przygotowana na uroczystość ukończenia szkoły, która miała się odbyć następnego dnia.

Prawdopodobnym celem grupy było wypalenie wulgarnego zwrotu w trawie dziedzińca, aby przerwać ceremonię, w której to Cotter Parsons nie brałby udziału ze względu na niedostateczne oceny. Grupa prawdopodobnie zakładała, że szkoła będzie pusta, w związku z czym zdziwiła ich obecność pojedynczego samochodu na parkingu.

Według Wallermana było to auto Carolyn Kirk, uczennicy klasy seniorskiej Kirk Lonwood. Parsons po zignorowaniu obaw pozostałej dwójki rozlał benzynę i ją podpalił, chcąc jak najszybciej wrócić do picia alkoholu w szopie myśliwskiej niedaleko jego domu, gdzie trójka ta często przebywała. Briggs zeznał, że widział w tym czasie Kirk opuszczającą szkołę i kierującą się w stronę jej auta, niosąc ze sobą stos książek. Obawiając się bycia zauważonym i zgłoszonym, grupa ruszyła w pościg za Kirk, która uciekła z powrotem do budynku szkoły.

Rozważając dalszy plan działania, grupa nie zauważyła, że ogień podłożony przez Parsonsa wymknął się spod kontroli podsycany przez benzynę pozostałą w kanistrze, wiatr i wyjątkowo suchą pogodę minionego miesiąca. Pożar wybuchł w pobliżu skrzydła szkoły poświęconego sztukom pięknym i sali gimnastycznej, docierając do jej drewnianych elementów. Wallerman zeznał, że wbiegł do szkoły w poszukiwaniu Kirk, ale uciekł z powodu zbierającego się w środku dymu i pobiegł za Briggsem i Parsonsem do pobliskiego lasu.

Straż Pożarna Ephyry otrzymała zgłoszenie o pożarze o 22:19 czasu lokalnego, około dwunastu minut po tym, jak Briggs domniemanie opuścił teren szkoły. Po przybyciu, wóz strażacki #4 i #3 zastały cały budynek pochłonięty przez ogień, który płonął do 06:23 rano następnego dnia.

Z początku Komendant Główny Cal Parsons spekulował, że pożar został spowodowany przez zwarcie w magazynie na zewnątrz, jednak dalsze śledztwo wykazało, że najbardziej prawdopodobny punkt zapalny znajdował się na dziedzińcu od wschodniej strony budynku szkoły, a nie magazyn po południowej stronie. Ponadto odkryto później, że Komendant Parsons i Porucznik Greg Chambers zataili dowody, które łączyły ze sprawą Cottera Parsonsa - konkretnie zeznania pracownika stacji Quick-Stop Arniego Macka, który umieścił trójkę mężczyzn w lokalizacji między domem Parsonsów i szkołą, a także dostarczył historię ich zakupów oraz dodatkowe zeznania trzech uczniów szkoły średniej, którzy widzieli samochód Parsonsa jadący sąsiadującą drogą z dużą prędkością, kilka minut przed przybyciem na miejsce straży pożarnej.

Dalsze śledztwo w sprawie pożaru zostało opóźnione przez poszukiwania zaginionej Carolyn Kirk, której rodzina potwierdziła obecność w szkole, aby dokończyć swoje podanie na Uniwersytet Purdue przy pomocy maszyny do pisania należącej do biblioteki szkolnej Kirk Lonwood. Jej auto zostało znalezione na szkolnym parkingu, z tego powodu śledczy zakładali, że była w szkole w trakcie pożaru, jednak w ruinach budynku nigdy nie znaleziono dowodów na obecność jej szczątków.

Grupa śledczych odkryła później zwęglone resztki jej torby z książkami w domu Cala Parsonsa, wraz z kilkoma innymi przedmiotami pochodzącymi z ruin Kirk Lonwood. Odkrycie tych przedmiotów, wraz z niecodziennym wywiadem z Komendantem Głównym przyczyniło się do interwencji Wydziału Zbrodni Wyjątkowych.

Krótko po pożarze Kirk Lonwood, Wydział Zbrodni Wyjątkowych rozpoczął śledztwo w sprawie tajemniczego zaginięcia █████-████ osób (z czego ████-████ uczniów Rocznika '76 Kirk Lonwood i ███ innych osób), które nie wróciły z wycieczki szkolnej do jeziora ███████████ w hrabstwie ████████. Ostatni widziany członek tej grupy to ████ █████, który był widziany z ███ ████████ i ██████ ███████ niedaleko przydrożnego sklepu spożywczego w ████████ w stanie Indiana, w odległości około piętnastu minut drogi od jeziora ███████████. Wyniki śledztwa są niejednoznaczne: choć ███ ████████ i ████████ ██ po prostu zniknęli, obecnie uznaje się, że ███ ██████████ ████ ████ poligony doświadczalne ████████ ██ dryfujące ciała ██ █████ ████████████ rytuał ██████ ██ zabrany do ███ ██ ████ ██████ zwabiony przez ██████████. Pomimo tego, nie nadchodzi żaden ███████ ███████████.

Obecnie nie wiadomo co łączy ten incydent, a w szczególności ██ zaginionych członków ████████ ████, z Korporacją ████████ ███████, choć uważa się, że było w to zaangażowane ███ █████████ ███.

Pomimo tego, z █████ █████ osób pozostaje ███████████ ███: ███ ███████, ███ ███████████ i ██████ Lee.

Trzy tygodnie później, śledztwo w sprawie pożaru Kirk Lonwood zostało wstrzymane. Zostało ono zamknięte dopiero 21 czerwca, gdy ciało Cottera Parsonsa zostało odkryte w szopie myśliwskiej jego ojca, zarówno ciało jak i szopa zostały podpalone i spłonęły. Pojazd Parsonsa znaleziono obok szopy, a na podłodze przedniego siedzenia pasażerskiego pozostawiony został list samobójczy. Dowody znalezione na miejscu wskazywały, że Cotter Parsons przyjechał do szopy, wypalił sześć papierosów w pojeździe, po czym opuścił go i wszedł do szopy, zamykając za sobą drzwi. Nieznane jest źródło ognia.

Warto odnotować ślady opon drugiego pojazdu. Źródło tych śladów również jest nieznane.

Krótko po domniemanym samobójstwie Cottera Parsonsa, zarówno Wallerman, jak i Briggs przyznali się do swojego udziału w wydarzeniach z 27 maja 1976 roku i przedstawili szczegóły zawarte w tym raporcie. Obaj twierdzą, że nie rozmawiali z Parsonsem od dnia tych wydarzeń, kiedy to Parsons zażądał milczenia, aby nie wzbudzać podejrzeń.

Poniżej znajduje się całość listu samobójczego Parsonsa.

Przedmiot #001: Zestaw kart do gry
Miejsce: Szafka 54
Analiza: Nieanomalne
Notatki: Karty od 9 do Asów każdego koloru są widocznie bardziej zużyte od pozostałych.

Przedmiot #002: Termos Happy Days
Miejsce: Południowo-zachodni kąt stołówki szkolnej
Analiza: Nieanomalne
Notatki: Zapadnięcie się sufitu w większości ochroniło przedmiot przed zniszczeniem.

Przedmiot #003: Transparent ze studniówki Kirk Lonwood w 1976
Miejsce: Szafka 12
Analiza: Nieanomalne
Notatki: Jest na nim napisane "Zawsze będziemy mieli dzisiejszy dzień"

Przedmiot #004: Trąbka Bb
Miejsce: Pokój muzyczny
Analiza: Niepewne
Notatki: Instrument jest nieoznakowany, ale wygrawerowane w złocie jest na nim "Symfonia Synkopy".

Przedmiot #005: Fotografia z zakończenia szkoły rocznika '76
Miejsce: Nieznane - obiekt znaleziono w stercie cegieł
Analiza: Niepewne
Notatki: Obraz zupełnie nieuszkodzony, za wyjątkiem twarzy osób, które przedstawia. Każda z nich jest mocno zniekształcona przez ciepło i nierozpoznawalna. Co ważne, wśród grupy znajduje się mężczyzna w czarnym garniturze. Tożsamość tej osoby jest nieznana, a cechy szczególne również nierozpoznawalne.

Przedmiot #006: Pamiątkowa Księga Rocznika Kirk Lonwood High School z 1976
Miejsce: W spalonej torbie w szkolnej bibliotece
Analiza: Anomalny Artefakt Klasy Bezpieczne
Notatki: W księdze pamiątkowej występują nieścisłości. Po szczegóły zobacz Dodatek 8833.4.

Przedmiot #007: Medalion w kształcie serca
Miejsce: Pod podłogą męskiej szatni.
Analiza: Niepewne
Notatki: Na przodzie wygrawerowany jest napis "Razem na zawsze". W podobny sposób na tyle wygrawerowane są litery "R+J". Żar ognia stopił medalion, uniemożliwiając otwarcie.

Przedmiot #008: Fotografia strychu
Miejsce: W kotłowni.
Analiza: Nieznane
Notatki: Fotografia wnętrza strychu. Osoby obserwujące fotografie wyrażają lekki niepokój.

Przedmiot #009: Wygrawerowana zapalniczka marki Zippo
Miejsce: Na dziedzińcu przyłączonym do szkoły.
Analiza: Nieanomalne
Notatki: Na przodzie wygrawerowane jest "C.L.P", a z tyłu "Od taty". Przedmiot mocno uszkodzony przez ogień.

Strona 3: Kilkanaście fotografii socjalizujących się uczniów. Na zdjęciach widoczna jest osoba czytająca SCP-8833 (określana od tego momentu mianem "podmiotu"). Uczniowie są uśmiechnięci, zaangażowani w zajęcia szkolne i rekreację.

Strona 10: Fotografia uczniów uczestniczących w lekcji. Przy pierwszym obejrzeniu zdjęcia, pojedynczy uczeń patrzy prosto w aparat. Podmioty zgłaszały rosnącą liczbę uczniów spoglądających w aparat z każdym kolejnym oglądaniem.

Strona 16: Grupa uczniów siedzących wokół ławki, palących papierosy i śmiejących się. Wśród uczniów obecni są Cotter Parsons, Dale Briggs i Sam Wallerman. Podmioty zgłaszają sporadyczną obecność uczennicy Carolyn Kirk w tle zdjęcia.

Strona 20: Podmiot i trójka innych uczniów stoją w strojach kąpielowych na przystani nad jeziorem. Jeden z nich patrzy na coś w wodzie, niewidocznego na zdjęciu. Żaden z nich nie uśmiecha się. Zdjęcie podpisano "Chodź i zobacz!"

Strona 29: Pomiędzy fotografiami drużyny lekkoatletycznej podmioty zgłaszają występowanie zdjęcia przedstawiającego ucznia znajdującego się na środku pola i trzymającego kanister z benzyną.

Strona 36: Zdjęcie przedstawia podmiot znajdujący się w sali muzycznej, czytającego utwór muzyczny. W rogu pokoju znajduje się ogromne czarne pudło. Wokół pudła stoi kilkunastu innych uczniów, oglądających je i pochylających się nad nim.

Strona 39: Fotografia podmiotu stojącego przy jego szafce szkolnej. Stoi za nim wielu innych uczniów. Ich twarze są poważnie okaleczone albo zniekształcone, a ich ciała są nabrzmiałe i spalone. Wszyscy patrzą się prosto w aparat.

Tylna Okładka Wspomniany wyżej napis. Po kolejnych obserwacjach podmioty zgłaszają obecność wewnątrz okładki słów "nie zapomnimy cię", a także występującego po nich serca.

Agent Davies: Opowiedz mi co widziałeś.

Pan Pendleton: To był Will, wiem, że to był on. Około dwie godziny temu przyszedł do domu i usiadł przy stole. Podskoczyłem, gdy wszedł, ale nie mogłem wejść do pokoju, tak jakbym utknął w przejściu. Powtarzałem tylko "Will, Will, gdzie byłeś? Gdzie wyście wszyscy zniknęli?"

Agent Davies: Czy syn coś panu odpowiedział?

Pan Pendleton: Powiedział "Czy dalej mnie poznajesz, tato?", ale nie chciał na mnie spojrzeć i nie mogłem się mu dobrze przyjrzeć. Odpowiedziałem mu, że oczywiście, że tak, a on zapytał się mnie znowu o to samo. "Czy dalej mnie poznajesz, tato?"

Agent Davies: Co stało się potem?

Pan Pendleton: Wstał i tak jakby… szybował nad podłogą, w stronę drzwi i przeszedł przez nie. Nie otworzył ich, tylko przeniknął przez nie. Stałem jak debil, dopóki nie wyszedł, a gdy dotarłem do drzwi już nie było po nim śladu.

Agent White: Kiedy były panie w Moore's Grocery?

Pani Tillman: Byłyśmy tam wczoraj około drugiej po południu.

Pani Patrick: Poszłyśmy tylko po jajka na imprezę dla ratowników.

Agent White: I co widziałyście?

Pani Patrick: Kojarzysz ten duży znak przed Moore's, na słupie przed budynkiem?

Pani Tillman: Jakieś dzieci na niego wlazły, widziałyśmy je z ulicy gdy parkowałyśmy. Patrzyły na coś na ziemi. Nie mogłam rozpoznać ich twarzy, ale niektóre nosiły te same kurtki, co dzieciaki ze szkoły.

Agent White: Czy byłyście wstanie dostrzec na co patrzyły?

Pani Patrick: My, J- Ja, my…

Pani Tillman: Spokojnie, ja też to widziałam.

Pani Patrick: To był mężczyzna, albo przynajmniej tak mi się wydaje. Był mniej więcej twojego wzrostu, może trochę wyższy. Miał czarne włosy i nosił czarny garnitur. Chyba nosił okulary. Odwzajemniał ich spojrzenie i… trzymał… nawet nie wiem jak to opisać…

Pani Tillman: Wyglądało jak kamera telewizyjna ustawiona na jakimś stojaku i trzymał ją w ich stronę. Kręcił taką korbką i patrzył do góry, na nich, a oni palili się i krzyczeli, ale to nie był… to nie były ludzkie dźwięki. Coś było nie tak, wszystko było nie tak.

Agent White: Czy podeszłyście do tego mężczyzny?

Pani Patrick: Nie, on… z nim też coś było nie tak. Patrzenie na niego było jak patrzenie na coś, co jest bardzo daleko, aż zakręciło mi się od tego w głowie. Wydaje mi się, że to przez tę kamerę, coś było w środku, coś co…

Pani Tillman: Na pogrzebie tej dziewczyny, tej, co zginęła w pożarze, było tak samo. Nie otwarli jej trumny, ale było w niej coś takiego… takiego, że wiedziałeś, że cokolwiek jest w środku jest nie tak. Nie wspomniałam o tym wtedy, bo byłoby to niegrzeczne. Biedni rodzice…

Pani Patrick: Ma rację, tak było. Zawsze wierzyłam w jakąś siłę wyższą, inspektorze, całe życie modliłam się do Boga. Cokolwiek było w tej trumnie i cokolwiek ten człowiek robił z tą kamerą, było nie tak. Gdy na to patrzyłam, czułam… dopomóż mi Boże to było jakby ktoś trzymał na mnie swoje dłonie. Na całym ciele.

Agent White: Dłonie?

Pani Patrick: Wiem, że to głupie, ale tak było. Wbiegłyśmy do sklepu, żeby komuś powiedzieć, a gdy wróciłyśmy już go tam nie było i jego auto zniknęło.

Agent White: A dzieci na szczycie znaku?

(Cisza.)

Agent White: Co z dziećmi na szczycie znaku?

Pani Tillman: Jakimi dziećmi?

Agent Akery: Paniei Pani Kirk, chciałbym podziękować za znalezienie czasu, żeby usiąść ze mną na chwilę. Nie będę udawał, że rozumiem przez co przechodzicie, chciałbym tylko spróbować nadać temu sens.

Pan Kirk: Nie ma za co. Przepraszam, że tyle nam zajęła odpowiedź, my po prostu…

Agent Akery: Żaden problem. Zabrzmi to dziwnie, ale chciałbym zapytać was o pamiątkową księgę córki.

Pan Kirk: Księgę… Carolyn?

Agent Akery: Tak. Jak zapewne wiecie, jest to jeden z niewielu przedmiotów, który przetrwał pożar i… zauważyliśmy pewne niespójności związane z nim. Czy mówiła wam coś o nim? Wspominała coś nietypowego?

Pan Kirk: Nietypowego? Nie, znaczy… nie, nic nietypowego. To tylko książka… ona… cóż, miała go ze sobą prawie cały czas, w jej torbie. Wiesz, dzieciaki podpisywały je sobie i… i próbowała zebrać podpisy od jej przyjaciół.

Agent Akery: Czy widzieliście ją? Mam na myśli, czy sami ją przeglądaliście?

Pan Kirk: Nie, to nie… to jej księga, to nie… to nie jest coś, co chciałbym… (do Pani Kirk) czy ty… ?

(Pani Kirk kręci głową. Nie jest w stanie mówić.)

Agent Akery: A jej przyjaciele? Był ktoś dziwny, z kim zaczęła się ostatnio widywać?

Pan Kirk: Nie, ona… miała wielu przyjaciół i głównie trzymali się razem. Nie widziałem nikogo… dziwnego. O co w ogóle chodzi?

Agent Akery: Chcę się tylko dowiedzieć czy jest ktoś, kto mógłby być w posiadaniu księgi między momentem, gdy ona go dostała, a nocą incydentu.

Pan Kirk: Nie ma takiej możliwości, cały czas trzymała ją w torbie i nigdy-

Pani Kirk: Czy mogę… Czy mogę prosić o trochę wody?

Pan Kirk: Oczywiście - chwileczkę, panie Akery.

(Pan Kirk wychodzi z pokoju.)

Pani Kirk: Był… Był pewien mężczyzna.

Agent Akery: Słucham?

Pani Kirk: Ta księga. Egzemplarz Carolyn nie dotarł z resztą, więc… wysłali jej nowy. Dostarczył go mężczyzna, mężczyzna w czarnym garniturze. Przyszedł, gdy byłam zupełnie sama w domu i… dał mi księgę, powiedział, że jej dać.

Agent Akery: Mówił pani jak się nazywa?

Pani Kirk: Nie, tylko… powiedział, że jest z… jakiejś organizacji, nie pamiętam i mówił, że kazano mu dostarczyć ją jej osobiście. Był zawiedzony, że jej nie było.

Agent Akery: Co jeszcze mówił?

Pani Kirk: Kazał mi… kazał mi przysięgnąć, że dam ją jej i nikomu nie powiem, że tu był, bo inaczej… coś mi zrobi. Gdy mówił… jego głos brzmiał zabawnie, a jego usta poruszały się… dziwnie. Ja… czułam, że muszę to zrobić, więc dałam ją jej. Była bardzo podekscytowana.

Agent Akery: Czy widziała pani go jeszcze kiedyś?

Pani Kirk: Nie… Myśli pan, że on… że to… czy ona umarła przeze mnie?

Agent Akery: Nie wydaje mi-

(Pan Kirk wraca ze szklanką wody)

Agent Akery: Pomówmy o czymś innym.

Notatka RAISA: Dogłębne badania spisu ludności i zeznań personelu zebrane przez agentów Fundacji nie są w stanie potwierdzić, że Pani Kirk żyła w 1976 roku, wbrew informacjom zawartym w transkrypcji. Akt zgonu z 1959 roku wskazuje na to, że matka Carolyn Kirk, Anna Kirk, zmarła z przyczyn naturalnych krótko po narodzinach Carolyn.

Nie wierzę, że to był wypadek - pożar, jezioro, wszystko. Było za dużo wątków, których nigdy nie rozwiązano, żeby to był zbieg okoliczności. Wydaje mi się, że gdy Cotter Parsons podpalił tę benzynę, nieświadomie wprawił w ruch mechanizm, który był ustawiony od bardzo, bardzo długiego czasu. Po tym w mieście pojawiło się za dużo twarzy, których nie poznawaliśmy, za dużo oczu skierowanych na miasto, o których Bóg i ludzkość zapomnieli dawno temu.

Po pożarze Kirk Lonwood doświadczyliśmy rzeczy, jakich nie byłem świadkiem w jakiejkolwiek sprawie, w jakiej brałem udział. Między pożarem, a tymi dzieciakami, które zniknęły na wycieczce, w sercu tej społeczności powstała dziura, której nie dało się załatać. Tak jakby ktoś przyłożył karabin do ich psychiki i wystrzelił, a to, co zostało było nie tylko toksyczne - było złowrogie. Agonia, która żądała coraz więcej, aż nie złamała ich i nas.

Pracowałem kiedyś nad sprawą, w której w pewnym domu wydarzyło się coś strasznego i ten dom zaczął nienawidzić swoich mieszkańców. To była trudna sprawa i do dziś zastanawiam się nad pytaniem "ile nienawiści może się zebrać w danym miejscu, zanim zacznie ono nienawidzić ciebie". Ale nad pytaniem ile rozpaczy może nieść dane miejsce, zanim samo stanie się rozpaczą, nie muszę się zastanawiać. Zobaczyłem je. Prawie zostałem przez nie połknięty.

W następnych tygodniach po pożarze Kirk Lonwood straciliśmy ludzi. Nie tylko mieszkańców, ale i naszych agentów. Nigdy specjalnie o tym nie mówiłem - nie żeby był ktokolwiek, kto by mnie wysłuchał - ale widziałem jak Patterson i Bales opuścili nasz motel i wyparowali. Brass stwierdził, że po prostu dostali załamania nerwowego, ale przysięgam, że potem przez tydzień widywałem za drzewami dwie czarne rzeczy o ludzkim kształcie. Zawsze, gdy na nie patrzyłem, czułem ucisk w klatce piersiowej, jakby ktoś stał tuż za mną i nie mogłem się obrócić. Kilka dni później i one zniknęły. W tamtym czasie często się to działo, faceci w garniturach obserwowali nasz każdy ruch.

Opowiadam o tym, bo chcę powiedzieć, że to co wydarzyło się tamtego lata to nie jest coś, co ten plik jest wstanie należycie oddać. W kolejnych miesiącach po ewakuacji wyrwali drogi, usunęli fundamenty i wymazali z każdej mapy, która wpadła im w ręce, a mimo tego, po tych wszystkich próbach wymazania tego miejsca, dalej jest tam prawdziwa, gnijąca zgroza, której nie mogliśmy się pozbyć. Może nie chcieli, żebyśmy się jej pozbyli.

Na koniec, skoro już wiadomo, że to będzie moja ostatnia sprawa przed emeryturą, chciałbym przyznać się do złamania protokołu wydziału. Sześć tygodni temu obudziłem się w środku nocy i zacząłem jechać, byłem wtedy w biurze polowym w Cincinnati, ale poczułem jakąś potrzebę jechać i jechałem przez 3 godziny. Czas dłużył się jakbym poruszał się w wodzie, a radio grało w kółko tą samą piosenkę. Chyba byłem świadomy, ale pod wpływem czegoś i wtedy nie miało to dla mnie znaczenia - na końcu drogi było coś, co musiałem zobaczyć.

Zatrzymałem się przy barykadzie, którą postawili, tam, gdzie kończy się droga i zacząłem iść. Większość była zarośnięta, głównie lasy i łąki, ale przeszedłem za ostatnią grupę drzew i zobaczyłem ją, jasno i wyraźnie oświetloną przez księżyc. Kirk Lonwood High School, nietknięta przez ogień, czas, ani cokolwiek innego, tak jakby nic nigdy się nie wydarzyło. Drzwi frontowe były otwarte, świeciło z nich jakieś dziwne światło i w jakiś nieopisywalny sposób sprawiło, że poczułem ogromną tęsknotę. W drzwiach stała sylwetka dziewczyny. Pomachałem jej, a ona odmachała. Stałem tam godzinami, a gdy tylko nad drzewami pojawiły się pierwsze promyki słońca, mrugnąłem i już go nie było, stałem sam w polu.

Po tym wszystkim wyprawili nam małe przyjęcie, gdy oddaliśmy nasze raporty. Był szampan i takie tam, złote zegarki, cokolwiek, co miałoby nas podnieść na duchu. Mówili nam, że wykonaliśmy kawał dobrej roboty, że to była trudna sprawa i to co osiągnęliśmy to wręcz cud. Mówili, że uratowaliśmy życia. Powiedzieli, że cieszą się, że możemy już to wszystko zamknąć. Oczywiście gówno prawda - cokolwiek zrobiliśmy, żeby zakopać to coś, cokolwiek ważniaki z centrali uważali za wystarczające, żeby zamieść to wszystko pod dywan, nie było to wystarczające.

Ich ciała nie są zakopane. Są gdzieś indziej.