Identyfikator podmiotu: SCP-2191
Klasa podmiotu: Keter (dawniej Euclid)
Specjalne Czynności Przechowawcze: Fundacja ma za zadanie monitorować obiekt, nie ingerując bezpośrednio w SCP-2191 czy praktyki rytualne stosowane przez społeczność żyjącą w Lesie Hoia-Baciu. Eksploracja SCP-2191 jest dozwolona jedynie poprzez zdalnie sterowane drony. Funkcjonariusze Fundacji mają utrzymać fasadę strażników leśnych zatrudnionych przez rumuński rząd. W przypadku przełamania zabezpieczeń przez cywilów lub istoty pochodzące z SCP-2191 środki śmiertelne są dozwolone.
Opis: SCP-2191 to kompleks świątynny znajdujący się w Lesie Hoia-Baciu w Rumunii. Pierwsze dwa piętra struktury utrzymane są w stylu podobnym do powszechnych w tym regionie prawosławnych klasztorów. Podejrzewa się to za celowy zabieg mający ukryć prawdziwą naturę SCP-2191. Na niższych poziomach kompleksu odnaleziono oznaki architektury trackiej i dackiej, wraz z artefaktami należącymi do kultury Cucuteni-Trypole w tunelach na najniższym znanym poziomie SCP-2191. Struktury skaliste pod SCP-2191 uważane są za stworzone celowo w okresie między 4800-3000 p.n.e.
SCP-2191 jest zamieszkany przez populację organizmów sklasyfikowanych jako SCP-2191-1. Instancje SCP-2191-1 są uważane za genetycznie ludzkie, jednak wyróżnia je seria wyraźnych, pozornie śmiertelnych mutacji. SCP-2191-1 nie posiadają żadnych głównych organów wewnętrznych poza płucami, sercem i pniem mózgu. Zewnętrzny naskórek instancji nie posiada pigmentacji, a jego stan przypomina pękniętą porcelanę, co może mieć związek z rybią łuską arlekinową. Instancje są androgyniczne, nie posiadają (lub zostały im w jakiś sposób usunięte) drugorzędnych cech płciowych. Oczy instancji zaniknęły i są pokryte warstwą skóry, co czyni je prawie ślepymi, lecz wciąż wrażliwymi na światło (zazwyczaj u instancji występuje awersja do długości fal powyżej 100 nm). Do dalszych różnic od homo sapiens zaliczają się wykrzywione do góry i spłaszczone nosy oraz uszy w kształcie lejków; prawdopodobnym powodem obu zmian jest wysoka zależność wszystkich instancji właśnie od zmysłów węchu i słuchu. SCP-2191-1 zdają się nie korzystać z żadnej formy języka, a jedyne dźwięki, jakie wydają, to nieustanne klikanie językiem - uznawane za formę echolokacji.
SCP-2191-1 zdają się nie podlegać procesom starzenia się i nie przeszły żadnych temu charakterystycznych zmian od zabezpieczenia. Dalsze analizy ujawniły anormalnie spowolniony metabolizm. Instancji SCP-2191-1 nie uważa się za biologicznie nieśmiertelne, ale wykazują znacznie zmniejszone tempo nekrozy.
SCP-2191-2 odnosi się do grupy organizmów robakowatych; organizmy te różnią się rozmiarem, kształtem i celem, oraz są sklasyfikowane jako kolejno SCP-2191-2A, SCP-2191-2B i SCP-2191-2C. Genetyczna analiza SCP-2191-2 wykazała bliskie powiązanie między swoimi podgrupami, z czego ich najwcześniejszym wspólnym przodkiem zdaje się być Homo sapiens. Spekuluje się, że SCP-2191-2 nie wyewoluowały naturalnie samodzielnie, lecz ich dalsze pochodzenie pozostaje nieznane.
SCP-2191-2A powierzchownie przypominają minogokształtne, lecz ze strukturą wewnętrzną bliższą pijawkom. Każdy SCP-2191-1 posiada instancje SCP-2191-2A w obrębie swojego brzucha, głównie tam, gdzie powinien być żołądek i jelita.
SCP-2191-2B to zbiorowisko robakowatych organizmów żyjących w wydrążonych ścianach SCP-2191. Wewnątrz SCP-2191 zdaje się być skonstruowany system kanalików, którymi podróżują SCP-2191-2B. Te cienkie, długie organizmy dostają się do wnętrza SCP-2191-1 (głównie przez usta lub odbyt), ale nie wydają się powodować obrażeń ani dyskomfortu u swoich żywicieli. Uważa się, że SCP-2191-2B redystryuubują składniki odżywcze po całej populacji SCP-2191, wydobywając je z dowolnego SCP-2191-1, który ostatnio się żywił.
SCP-2191-2B.
SCP-2191-2C, podobnie do SCP-2191-2B, zamieszkują wewnętrzne struktury SCP-2191. Te wrzecionowate wyrostki składają się głównie z neuronów i przyczepiają się do SCP-2191-1 u podstawy kręgosłupa, gdy są nieaktywne. Tylko podczas połączenia z SCP-2191-2C, SCP-2191-1 wykazują zachowanie odpowiadające organizmom rozumnym (łącznie z postawą sugerującą modlitwę). SCP-2191-1 są uznawane za nieaktywne bez połączenia z SCP-2191-2C.
Po wejściu w stan aktywny SCP-2191-1 opuszczą SCP-2191 i zaczną agresywnie polować na żywych ludzi, ignorując tym samym zwierzęta i martwe osoby. Stany aktywne nie występują jednocześnie u wszystkich instancji SCP-2191-1 (jednakże zawsze od zmierzchu do świtu występuje stan aktywny), a same byty nie polują w grupach, rozdzielając się za to po całym lesie. W celu unieszkodliwienia ofiary zostanie wprowadzony czynnik paraliżujący poprzez kolce jadowe w dolnych częściach obu dłoni.
Kiedy ofiara zostaje skutecznie obezwładniona, SCP-2191-1 otwiera usta i rozszerza swoje gardło, rozluźniając tym samym szczękę. Następnie SCP-2191-2A wyłania się z jamy wewnętrznej SCP-2191-1, rozpoczynając proces żerowania poprzez zaczepienie się o szyję ofiary za pomocą zębatej, lejkowatej paszczy ssącej. SCP-2191-2A początkowo wprowadzi do ciała enzymy trawienne, rozpuszczając organy, mięśnie i kości przed spożyciem płynów. Proces może potrwać od 20 do 50 minut w zależności od rozmiaru ofiary.
Mimo iż SCP-2191 był dobrze znany osobom w pobliżu lasu Hoia-Baciu, został rozpoznany jako anomalia dopiero w sierpniu 1916, po niewyjaśnionym zniknięciu 244 członków 1 Armii wojska Austro-Węgierskiego podczas bitwy o Transylwanię. Ze względu na Pierwszą Wojnę Światową operację mające na celu zabezpieczenie nie zostały przeprowadzone aż do wczesnego roku 1919. Bez źródła pożywienia instancje SCP-2191-1 najprawdopodobniej weszły w stan hibernacji w grudniu 1924.
Seria incydentów między 1932 a 1977 poskutkowała odkryciem SCP-2191-3.
Zniszczenia spowodowane przez SCP-2191-3.
- 26 września 1932 — Grecja: Trzęsienie ziemi w Ierissos dewastuje półwysep Chalkidiki i skutkuje 491 zgłoszonymi zgonami. 126 osób zostaje uznane za zaginione, lecz wydarzenie zostało ostatecznie sklasyfikowane jako nieanomalne, a powiązanie z SCP-2191 zauważone zostaje dopiero lata później.
- 26 grudnia 1939 — Turcja: Trzęsienie ziemi w Erzincan skutkuje śmiercią około 33 000 osób. Miejscowi zgłaszają obserwacje "wielkiego węża" wychodzącego z ziemi na początku katastrofy. Fundacja rozpoczyna śledztwo w regionie.
- 10 listopada 1940 — Rumunia: Trzęsienie ziemi we Vrancei; mało ofiar. Cywile zgłaszają "ataki wampirów" w następstwie katastrofy, media uznają doniesienia za przesąd.
- 18 marca 1953 — Turcja: Trzęsienie ziemi w Yenice-Gönen powoduje powszechne szkody, zabijając ponad 1000 ludzi. Kilku ocalałych donosi o zaobserwowaniu "macki ośmiornicy" wychodzącej z ziemi. Cywile donoszą o "bladych ludziach" atakujących ocalałych w nocy, zgłoszenia kończą się około miesiąc po katastrofie.
- 26 lipca 1963 — Macedonia: Trzęsienie ziemi w Skopje zabija ponad 1000 osób i pozbawia domu ponad 200 000. Około 500 osób zostaje uznane za zaginione w efekcie katastrofy. Częste są doniesienia o "bladych ludziach" w nocy.
- 4 marca 1977 — Rumunia: Kolejne trzęsienie ziemi we Vrancei zabija ponad 1500 osób (jednakże zostaje odnalezione tylko 800 ciał). Zgłoszenia o "bladych ludziach" i mackach wciągających ludzi pod ziemie. Panika w całym regionie. Funkcjonariusze Fundacji potwierdzają powiązanie z SCP-2191.
Niższe tunele, SCP-2191.
SCP-2191-3 jest organizmem, którego rdzeń znajduje się głęboko pod SCP-2191. Jego całkowity rozmiar jest trudny, jeśli nie niemożliwy do zmierzenia, lecz jego korzeniowate wyrostki rozciągają się na około 660 000 km2. SCP-2191-3 wydziela silnie żrącą substancję, która jest wykorzystywana do tworzenia tuneli na całym Półwyspie Bałkańskim.
SCP-2191-3 jest rozumne i kontroluje instancje SCP-2191-1 i SCP-2191-2 poprzez fizyczne połączenie z SCP-2191-2C oraz poprzez uwalnianie złożonych feromonów. Instancje SCP-2191-1 (poprzez użycie SCP-2191-2A i SCP-2191-2B) działają jako karmiciele SCP-2191-3.
Od tego czasu odkryto, że cywile z pobliskich lasowi Hoia-Baciu wiosek aktywnie dostarczali do SCP-2191 ludzkie ofiary jako środek łagodzenia aktywności sejsmicznych.
Draga Negrescu, starsza wioskowa, akuszerka i Solomonar z lasu Hoia-Baciu.
Przesłuchiwany: Draga Negrescu
Przesłuchujący: Dr Judith Low
Przedsłowie: Draga Negrescu jest starszą wioskową, akuszerką, 96-latką z ██████. Udowodniła ona posiadanie wiedzy o folklorze i tradycji związanych z SCP-2191 i twierdzi, że jest potomkinią Solomonari. Wywiad przeprowadzono po rumuńsku.
<Początek logu>
Dr Judith Low: Co możesz powiedzieć mi o świątyni?
Draga Negrescu: To miejsce, w którym znajduje się Matka. Niczym królowa wysyła swe wierne pszczoły, by zebrały nektar; jak dobrzy pszczelarze pomagamy się napoić rojowi. Jak wiesz, najlepsze, co możemy zrobić, to kontynuować nasz święty obowiązek.
Dr Judith Low: Kim jest Matka?
Draga Negrescu: Matka była niegdyś królewną; najpiękniejszą z córek Krwawej Cesarzowej. Wielki Karcysta, Czarnoksięski Król Adytum, zechciał ją zdobyć tak, jak domenę Krwawej Cesarzowej. Zdobył ją, jak nakazywały jego prawa, by ta stała się jego uwielbioną konkubiną. W tym czasie przybyła ona, by służyć Wielkiemu Karcyście tak jak my, szanujący stare praktyki. Błagała, by spłodził jej dziecię, a Wielki Karcysta pobłogosławił ją swym świętym nasieniem.
Matka spuchła od radości i życia. Tu została zasadzona i tu rośnie. My, jak Bladzi, musimy utrzymać ją pełną i zadowoloną. Bladzi wypluwają do jej ust nektar, a jej potomstwo karmi się sutkami i rośnie w siłę.
Matka i nasza kraina są teraz jednością. Jej ziemskie łono spuchnie i rozerwie się już wkrótce. Wokół ciebie jest hubka dla Bogów.
<Koniec logu>
Są tacy, którzy chcieliby, by Fundacja nigdy się nie posunęła do zaspokajania anomalnej istoty w celu utrzymania bezpieczeństwa. Uważa się, że wysiłki podjęte przez Fundację w celu zabezpieczenia SCP-2191 doprowadziły do ponad 40,000 zgonów na przestrzeni 45 lat.
Oczywistym wyborem byłoby zneutralizowanie zagrożenia.
Tak też próbowaliśmy. Ilość cywili i personelu, jaką stracono podczas takich operacji, wykracza poza akceptowalną skalę.
W celu zabezpieczenia ogromnego zagrożenia musimy pozwolić temu się żywić. Jesteśmy świadomi, jak wielkim wykroczeniem jest ta procedura. Nie jest to pierwszy raz, kiedy Fundacja musi popełnić mniejsze zło, by ustrzec świat przed większym. Wierzymy, że ostatecznie nasza obecna metoda jest najkorzystniejsza — zarówno z punktu widzenia etyki, jak i skuteczności.
Jesteśmy świadomi, że każda ofiara karmi SCP-2191-3, pozwalając mu i jemu potomstwu wzrastać.
Ale nie mamy zamiaru poświęcić całego Półwyspu Bałkańskiego, by zneutralizować zagrożenie.
Jeszcze nie.