[フレーム]
Autorstwa PlaguePJP i J Dune
Centralia, miejsce występowania SCP-2003.
Specjalne Czynności Przechowawcze: Punkty dostępu do wszystkich obszarów dotkniętych SCP-2003 są ograniczone do wylotów pary zablokowanych przez opary gazu i dymu.
Jako że obszar nadziemny Centralii nie ma żadnego szczególnego anomalnego znaczenia, jego status jako lokalny punkt orientacyjny oraz atrakcja dla osób uprawiających urban exploration nie stanowi zagrożenia dla przechowywania SCP-2003. Od 2025 roku, rząd Stanów Zjednoczonych przejął wszystkie nieruchomości w Centralii, dokonując ich wywłaszczenia, a liczba mieszkańców obszaru spadła do pięciu osób.
W pobliżu SCP-2003 utworzono posterunek Fundacji pod przykrywką opuszczonego domu. Działania przechowawcze koncentrują się na uniemożliwieniu instytucjom badawczym podjęcia prób zbadania podziemi Centralii. Uważa się, że naturalnym środkiem odstraszającym są trujące substancje wydzielane przez ogień oraz ogólna trudność dostępu do tego obszaru.
Opis: SCP-2003 odnosi się do anomalnych zjawisk występujących w podziemnych przestrzeniach znajdujących się pod miastem Centralia w stanie Pensylwania w Stanach Zjednoczonych. Obszar ten wykazuje następujące anomalne właściwości:
- Obecność humanoidalnych istot, odtąd określanych jako SCP-2003-1, zamieszkujących dawne kopalnie węgla;
- Szybką, samoczynną regenerację struktur ciała w przypadku odniesienia jakichkolwiek urazów lub uszkodzeń;
- Zanik zdolności do śmierci biologicznej.
SCP-2003.
Pod miastem Centralia występuje nieanomalny pożar lokalnych złóż węgla, który aktywnie płonie od 1962 roku. Anomalne skutki SCP-2003 rozciągają się na około 200 metrów pod ziemią, czyli znacznie poniżej głębokości, na której pierwotnie prowadzono wydobycie rudy w Centralii. Wynika to z ciągłej ekspansji SCP-2003-1, które z kolei zwiększyły zasięg działania SCP-2003.
SCP-2003-1 określa ogół populacji humanoidalnych istot zamieszkujących anomalną strefę SCP-2003. Istoty te są zewnętrznie nie do odróżnienia od nieanomalnych ludzi, jednak próby nawiązania z nimi kontaktu zakończyły się niepowodzeniem. Wynika to z niebezpiecznych warunków panujących pod ziemią w Centralii oraz stanu ciągłego, nieustannego bólu, w jakim znajdują się SCP-2003-1.
Instancje SCP-2003-1 spontanicznie materializują się pod ziemią w nieznany sposób. W rezultacie od czasu dokonania wstępnych szacunków w 1993 roku obserwuje się stały wzrost populacji. Obecnie w regionie dotkniętym SCP-2003 zaobserwowano około pięciu do sześciu tysięcy znanych instancji SCP-2003-1.
Obecne badania Fundacji koncentrują się przede wszystkim na dokumentowaniu zachowania SCP-2003-1 oraz pozyskiwaniu próbek tkanek nadających się do badań laboratoryjnych.
Dodatek 2003.1: Odnotowane obserwacje
Ze względu na to, że konwencjonalne eksploracje podziemi Centralii są niezwykle trudne do przeprowadzenia i nadmiernie niebezpieczne, Fundacja zdecydowała się na wizualną dokumentację stanu kopalni poprzez zdalną obserwację. Poniższe opisy zostały opracowane na podstawie materiałów filmowych uzyskanych podczas wypraw do obszarów dotkniętych SCP-2003 przy użyciu specjalistycznych dronów odpornych na wysokie temperatury oraz mikrosprzętu wiertniczego.
Warstwa A
Od 0 do 15 metrów pod powierzchnią
Występujące na powierzchni wyloty emitują dym, toksyny i gazy do atmosfery. Poniżej ich, strefa spalania podtrzymuje ciągły ogień. Warstwa A, znajdująca się najbliżej powierzchni, pozostaje najmniej dotknięta przez SCP-2003. Większość pierwotnej infrastruktury spłonęła, pozostawiając jedynie nienaruszone stalowe podpory.
W szybie C30-1, zawalonym tunelu, po raz pierwszy zaobserwowano instancje SCP-2003-1. Przy wejściu znajduje się duża strefa spalania. Podczas gdy okoliczne podpory uległy zwęgleniu, szyb jest podtrzymywany przez masę instancji SCP-2003-1 zgniecionych między sufitem a podłogą, których liczbę szacuje się na setki, tworzących razem 46-metrową blokadę.
Istoty te są całkowicie uwięzione, stłoczone jedna na drugiej i pogrążone w nieustannym cyklu duszenia się i ponownego powracania do życia. Ciągły stan paniki w połączeniu z ogromną liczbą istot znajdujących się w tej ciasnej przestrzeni uniemożliwia jakikolwiek ruch lub próbę ucieczki.
Niektóre instancje będą próbowały wyślizgnąć się przez wąską dziurę w przedniej części masy, ale występujący tam ogień wywołuje panikę, pogłębiającą stłoczenie. Istoty ściśnięte przy wejściu są podatne na wywołanie masowego uduszenia całej populacji C30-1 przez ich nagłe szamotanie się i próby zmiany położenia w masie.
Warstwa B
Od 15 do 43 metrów pod powierzchnią
Za zatłoczonym tunelem C30-1 kilka szybów zbiegają się w dawnym sercu kopalni, przestronnym centrum administracyjnym dla pracowników Centralii. Spalone pozostałości magazynów, składów i terminali naprawczych są ostatnimi śladami infrastruktury w Warstwie B.
Tunele, windy i szyny nadal istnieją, choć zawalenie się budynku odcięło je od powierzchni. Instancje SCP-2003-1 próbują wykorzystać te drogi do ucieczki do Warstwy A, ale wszystkie próby są skazane na niepowodzenie, powodując niewielkie stłoczenia w kilku punktach.
Przestronność Warstwy B pozwoliła na gwałtowne rozprzestrzenianie się ognia, a ogromne obszary zostały całkowicie opanowane przez płomienie. Ogromne strefy spalania, zwłaszcza w pobliżu żył rudy i obszarów przetwórczych, osiągają temperaturę ponad 800°C. Nie powstrzymało to znacznej części instancji SCP-2003-1 przed próbami przedostania się przez tę warstwę, choć niektóre z nich zaprzestały po wstępnym kontakcie z ogniem.
W miarę jak świadomość zawalenia się kopalni i niemożliwości ucieczki staje się oczywista, wiele instancji SCP-2003-1 decyduje się na migrację w głąb kopalni.
Warstwa C
Od 44 do 48 metrów pod powierzchnią
Najmniejsza z udokumentowanych sekcji SCP-2003. Szpital przeznaczony dla pracowników Centralii nadal istnieje, a dzięki swojemu szczególnemu położeniu w zawalonym tunelu serwisowym uniknął spalenia.
Obecnie około 150 instancji SCP-2003-1 okupuje tę strukturę. Małe, niestabilne frakcje rywalizują o kurczące się zasoby — głównie przedmioty oraz sprzęt do drążenia tuneli znaleziony w trzypiętrowym budynku. Te mikroplemiona nieustannie się rozpadają i ponownie formują, ponieważ istoty nieustannie wyrządzają sobie nawzajem krzywdę.
Chociaż instancje SCP-2003-1 nie potrzebują pożywienia do przeżycia, uważa się, że nadal odczuwają głód. Brak znacznej obecności płomieni pozwolił większości istot w Warstwie C na swobodne uprawianie kanibalizmu. Całe korytarze szpitala są obecnie zdominowane przez pojedyncze instancje, które gromadzą zasoby i polują na słabsze istoty, aż same zostaną zjedzone przez inną istotę lub plemię.
Efekty regeneracyjne nie ustają jednak po spożyciu. Połknięta materia SCP-2003-1 pozostaje aktywna, rozrasta się i ponownie łączy się wewnątrz organizmu. Spowodowało to, że większość instancji SCP-2003-1 w Warstwie C osiągnęła spuchnięty, groteskowy wygląd, a w niektórych przypadkach całkowicie utraciła zdolności do funkcjonowania z powodu fizycznej niezdolności do ruchu.
Warstwa D
Od 48 do 62 metrów pod powierzchnią
Warstwa D składa się z szeregu szybów i tuneli zniszczonych przez ogień, a także jednej pozostałej struktury — dawnych stajni kopalni. Chociaż muły w Centralii przestały być wykorzystywane w górnictwie przed pożarem z 1962 roku, stajnie pozostały jako opuszczony, wolnostojący budynek w podziemnej siatce tuneli.
Instancje SCP-2003-1 wykazują zróżnicowane zachowania. Część populacji przebywająca w stajniach przejawia uległość, czołga się na czworakach, zajmuje boksy i przywiązuje się do nich znalezionymi pasami. Kanibalizm i agresywne zachowania są niezwykle powszechne wśród istot przebywających w stajniach. Niektóre istoty dobrowolnie wchodzą do pobliskich płomieni i pozostają w nich aż do śmierci. Regeneracja nie powoduje zmiany tego zachowania.
Inne instancje pozostają w pozycji wyprostowanej, aktywnie przeszukując tunele w poszukiwaniu narzędzi, znakując ścieżki prowadzące w dół i wracając w ciszy do stajni. Od czasu do czasu gestykulują w kierunku instancji znajdujących się w boksach. Większość z nich nie reaguje.
Warstwa E
Od 62 do 154 metrów pod powierzchnią
Największa sekcja SCP-2003. Składa się z 25 połączonych ze sobą tuneli w różnym stanie eksploatacji i rozgałęzienia. Większość instancji SCP-2003-1 znajduje się w tej warstwie. Ponieważ pożar skupia się w wyższych poziomach, Warstwa E charakteryzuje się całkowitą ciemnością i ogromnymi pokładami nagromadzonego popiołu i sadzy.
Instancje w tej warstwie wykazują zachowania introwertyczne, ale zarazem bardziej eksploracyjne w porównaniu do instancji z innych warstw. Chociaż nadal występują przypadki przemocy oraz kanibalizmu, są one w znacznym stopniu ograniczone do instancji pozostających w bezpośrednim kontakcie ze względu na brak światła. Większość instancji w Warstwie E ukrywa się przed innymi, wykorzystując powszechną ciemność jako formę ochrony przed potencjalnymi drapieżnikami.
Niektóre istoty, gdy nie ukrywają się ani nie żerują, próbują poruszać się po tunelach Warstwy E. Wykazują one silną tendencję do drążenia tuneli w dół, a w niektórych przypadkach zaobserwowano, że pochodzą one nawet z Warstwy B.
Przed zamknięciem, kopalnia w Centralii osiągnęła głębokość około 90 metrów. Wszelkie dalsze głębokości zostały osiągnięte przy użyciu nieznanych środków.
Warstwa F
Od 155 do 160 metrów pod powierzchnią
Warstwa F składa się z kaplicy zbudowanej w stylu kościoła protestanckiego. Plany kopalni Centralii pierwotnie umiejscawiały ją w centralnym punkcie między sklepem wielobranżowym i szpitalem na terenie kopalni. Nie wiadomo, w jaki sposób budowla ta znalazła się w tym miejscu.
Kilka instancji SCP-2003-1 zajęło kaplicę, wykazując wyjątkowo pasywne, a czasami pełne szacunku, zachowanie. Przemoc, kanibalizm i konflikty są rzadkością w tej warstwie; gdy do nich dochodzi, sprawca zostaje ukarany poprzez zbiorowe działania odwetowe.
W Warstwie F zaobserwowano oznaki powstającej kultury, w ramach której istoty angażują się we wspólne śpiewy, tańce i najwyraźniej medytację. Od czasu do czasu opuszczają kaplicę, aby zebrać węgiel, który następnie składują na rosnącej stercie rudy w środkowej części budynku. Cel tego rytuału pozostaje nieznany.
Warstwa G
Od 160 do 200+ metrów pod powierzchnią
Najgłębsza sekcja SCP-2003. Zamieszkują ją odizolowane pojedyncze instancje, które nieustannie drążą tunele w dół, wykorzystując znalezione narzędzia. Uważa się, że zachowanie to wynika z silnej potrzeby znalezienia alternatywnej drogi ucieczki. Niektóre z tych istot udało się wcześniej zidentyfikować aż w Warstwie B.
SCP-2003-1 w warstwie G nieregularnie zaprzestają wykonywania tego zadania, decydując się zamiast tego na wykopanie szczelin nadających się do długotrwałego odpoczynku. Następnie zakopują się w nich, przechodząc w stan półhibernacji, bezruchu, ale przy zachowaniu świadomości, w którym pozostają na czas nieokreślony.
Instancje znajdujące się w najgłębszych częściach Warstwy G nieustannie kontynuują drążenie tuneli.