-
Ik was in Newcastle zonder computer. Ik ben ook vastberaden om helemaal tegen mijn gewoonte in niet naar mijn werkmail of andere boodschappen te kijken. Dat wil niet zeggen dat ik niet denk aan werk, integendeel: ik moet mijzelf hárd tegenhouden. Maar ik ga het volhouden, gedomme. Maandagochtend, geen half uur vroeger!
Zonder computer in een vreemd land zitten was wel ineens heel lastig toen bleek dat geen enkele van mijn ondertussen hele stapel websites op mijn VPS werkte. Allemaal vieze, vieze SSL-certificaatfouten, maar ik was meer dan honderd procent zeker dat er geen probleem was met mijn certificaten zelf.
Het bleek, gedomme, iets te zijn met Hetzner die had besloten om DNS ineens op een andere manier te doen dan het tot nog toe gedaan werd, ’t is te zeggen dat het moest beheerd worden in het centrale? dashboard in de plaats van in het DNS-dashboard.
Ik kon er gelukkig wel naartoe gaan, en daar was het voor een aantal domeinen gewoon een “migrate”-knop indrukken en zeggen dat ja, ik ben er zeker van, en het was een paar minuten later in orde.
Er zal ongetwijfeld wel iets van communicatie over geweest zijn, maar ik had het voor de dooie dood niet gezien. Dat komt ervan, dat ze bij Hetznet elke keer ik op het dashboard kom een hele resem boodschappen en alerts staan hebben, waar de overgrote meerderheid totaal irrelevant is voor mij en die ik dus al een tijd zonder nadenken gewoon allemaal wegklik.
⁂
-
Het doet onnoemelijk veel deugd om weer thuis te zijn: kinderen en katten weer zien, goeie stoel, drie grote schermen, en vooral: koude drank zoveel ik maar wil met ijsblokken en al!!!
We zijn gisteren nog naar een Hawaii-achtig retaurant geweest, Moku. Zeer degelijk eten, zeer degelijke cocktails.
En dan was het valies inpakken — nog een geluk dat mijn rugzak niet stampvol zat, want er moest extra gerief en een extra paar schoenen terug.
Vanmorgen zijn we te vroeg opgestaan, want na het ontbijt was het maar een paar minuten naar de metro en dan een kwartier of zo naar de vlieghaven, en waren we daar gelijk drie of meer uur te vroeg. Waar ze in Charleroi een mail stuurden om te zeggen dat we zeker drie uur op voorhand moesten komen, was het tussen aankondigen van gate en inschepen in Newcastle maar gelijk een minuut of tien of zo.
En ja, we hebben dan nog bijna een uur staan wachten op de waterspuiten om het ijs van de vleugels van het vliegtuig te spuiten, en de plaats op de vlieger was écht niet genoeg en ik had helemaal kramp, maar het was het waard om weer thuis te zijn.
(Zie de GPS hierboven: we zijn door het water gereden denkt hij, wegens brug die er nog niet in zat!)
⁂
-
Op reis gaan zonder verplichtingen of verwachtingen is ook: de laatste volle dag ergens zijn gewoon niets doen. We zijn tot laat in onze nest blijven liggen, hebben beneden in het hotel ontbijt gedaan, zijn weer in ons bed gaan liggen lezen en doen, en dan rond een uur of half elf, elf de stad ingegaan om winkels te gaan kijken.
Ik heb mijzelf ingehouden en géén brol gekocht, ook geen vest of mantel zelfs al had ik er goesting in. (Het is beperkt gebleven tot een nieuw paar Dr. Martens gisteren en een Black Sabbath-t-shirt vandaag.) Wél duuzd paar kousen gekocht voor de kinders (en drie paar voor mij) — ik heb Sandra laten betalen met mijn rekening want ik wilde niet weten hoeveel geld dat ons gekost heeft.
En dat was het dan zowat, voor vandaag. Het oude shopping center gedaan, ’t is te zeggen de overdekte markt, en dan het nieuwe shopping center, een mastodont van een mall die gelijk kilometers lang is.
Contrast wel. Oud:
En redelijk zielloos nieuw:
(Bijna geen foto’s getrokken, want het zag er, gang na gang, eigenlijk precies hetzelfde uit als een willekeurig mall in een willekeurige andere stad: fast food die doet alsof het upmarket is, Sephora, M&S, John Smith, klerenwinkels gelijk elders, schoenenwinkels, gadget- en speelgoedwinkels. Het meest opvallende vond ik nog at het zo uitgestrekt is en dat het zo veel huizenblokken heeft opgeslorpt zonder ze volledig af te breken, dat er voortdurend rare niveauverschillen zijn. (Dat, en dat er in de Applewinkel gelijk twee keer meer bedienders waren dan klanten.)
Afijn. In de lokale Tesco’s een nieuwe voorraad roze Lucozade gekocht voor vannamiddag en vannacht, een doos Yorkshire Gold voor thuis, en voilà. Vanavond nog iets eten, morgen vroeg opstaan en de metro naar de vlieghaven, en voor we het weten zijn we weer thuis.
Een aangename stad, Newcastle. Ik voel mij thuis in steden als dit, waar de geschiedenis en het lelijke nieuwe en het ook wel mooie nieuwe naast mekaar leven. In het geval van Newcastle specifiek: naast en op en over mekaar, want er is hier zoveel niveauverschil dat er hele wijken onder enorme bruggen liggen, en dat er middeleeuwse kerken in het midden van eeuwen architectuur verscholen liggen:
[フレーム]En waar ge ook kijkt, het is allemaal divers en anders en niet-uniform. Heerlijk.
⁂
-
Ik wou eigenlijk nog maar één ding echt doen, maar wegens geen auto en geen goesting om een auto te huren zal het er niet meer van komen, Vindolanda bezoeken. En/of één van de talloze andere Romeinse overblijfselen in de buurt, en/of Lindisfarne.
Het is vandaag dan maar de kathedraal (klein maar wel wijs, wegens in gebruik als buurtcentrum en daklozenopvang en ook café naast de kerkfunctie) en het kasteel (enkel buitenkant wegens vandaag gesloten) geworden.
Rond de kathedraal was er een leutig kunstwerk: een soort band met allemaal woorden en om de zoveel tijd een cirkel met een nadenkmomentje.
En ook, zoals overal in het Verenigd Koninkrijk, stapels plakkaatjes van X heeft hier gewoond, Y is hier ooit langsgekomen, in 1905 zijn de Koning en de Koningin hier over de drempel gestapt. Of, en waarom ook niet, hier is een vampierkonijn en niemand weet wat het eigenlijk is.
Daarna zijn we de Tyne overgestapt en zijn we naar moderne kunst gaan kijken. Het wat zeer goed, vond ik, en dan vooral Swan Lake, de film-op-twee-schermen van Saodat Ismailova in haar expo As We Fade, met haar ervaring als “kind van de perestroika” centraal.
Swan Lake is een collage van films uit Centraal-Azië, van tienjaar voor tot tien jaar na de val van de Sovjetunie. Het probeert de geest te vangen van de perestroika: het teloorgaan van de idee van het communisme en de Sovjetunie, de extreme golf van hoop die er toen was, het idee van bevrijding, maar tegelijk ook verdriet, en woede, en vreugde, en uiteindelijk diepe, diepe teleurstelling en miserie.
Wij zagn Gorbatsjov en dat was het zo’n beetje, maar binnen de Sovjetunie zelf waarden vreemde en iconische figuren in de popcultuur – de hypnotiseur Kashpirovsky, de legendarische rockgroep Kino en het ballet Het Zwanenmeer, dat bijna 24 uur lang onafgebroken werd uitgezonden op de officiële tv-zender op het momént van het ineenstuiken dat achter de schermen gebeurde.
Ik vond het immens boeiend en ook wel ontroerend, Swan Lake. Geen film gepakt van de film. So it goes.
Verder ook nog een fijne groepstentoonstelling over de zee, een heel interactieve tentoonstelling over de toekomst, en een grappige tentoonstelling over monsters. Content dat ik er was.
Daar rap iets gegeten, en dan dan naar het muziekcentrum/concertgebouw wat verder aan dezelfde kan van de Tyne. Afgerond, en modern, en indrukwekkend ook wel.
…een dan terug naat hotel voor mij om er een beetje in bed te liggen recupereren terwijl Sandra op zoek ging (tevergeefs) naar een Banksycollaboratie in een park in de buurt.
Ze kwam terug met onder meer de boodschap dat een lokaal restaurant de prijs voor beste Indisch restaurant van het Verenigd Koninkrijk had gewonnen:
…en dan hebben we daar maar een tafel gereserveerd, en het was niet gelogen: uitstekend lekker.
Een zeer fijne stad, Newcastle. Veel geschiedenis. Dynamisch. Duidelijk zeer rijk geweest, door een diep dal gegaag, maar er bovenop aan het raken. Het doet me aan Gent denken, maar met veel meer aardrijkskunde. En andere bloeiperiodes.
⁂
-
Het plan vandaag: naar Tynemouth gaan met de metro om er een kasteel en een ruïne van een klooster te bekijken, en dan langs het strand / de dijk naar een paar metrohaltes verder wandelen, en dan naar huis terug.
Plan gelukt, behalve dat alles gesloten was wegens 11 november. :/
Wel veel strand en geologie gezien. Ik ben jaloers op de geologie van hier.
Oh, en ’s morgens zijn we ook nog op zoek gegaan naar paraplu’s wegens veel regen — we hebben er uiteindelijk een paar El Cheapo’s gevonden, maar die waren wegens ook veel wind eigenlijk minder dan nuttig.
Opvallend veel negentiende en vroege twintigste eeuw hier, trouwens.
De brolparaplu’s hebben we gevonden in een brolwinkel in een voor de rest wel wijze overdekte markt — morgen nog eens langsgaan, als alles hopelijk open is.
En ook wel schone natuur en al, met onder meer een soort vogelreservaat(je) waar zowaar zwermen vogels aan het dansen waren:
[フレーム]⁂
-
Zonder plannen behalve “ik wil wel eens the Angel of the North zien” vandaag, en kijk: we hebben the Angel of the North gezien.
Ik vond (en vind) het een machtig standbeeld. En ontroerend, de gedachte alleen al.
Er is een mooi wandelpad rond gemaakt, maar mensen zouden geen mensen zijn als er ook een desire path van het midde van de voorkant de heuvel naar beneden was, waat het meest spectaculaire zicht te zien is.
En daar was gelijk het meest pakkende van alles: een bosje doodgewone stomme struikachtige bomen gelijk er dertien in een dozijn langs alle grote wegen te vinden zijn — maar vol gehangen met afscheiden aan overleden familie en vrienden. Alsof de Engel van het Noorden een échte engel is, die waakt over kinderen, ouders, grootouders, partners.
Ik heb de bus terug naar de stad gepakt, Sandra heeft er een wandeling van anderhalf uur van gemaakt.
Ik dacht, ik ga mij in de bibliotheek zetten en een boek lezen, maar aan de bibliotheek toegekomen zag ik dat er een kunstdinges aan de overkant was, en ik ben er dan maar binnengestapt. The Laing Art Gallery, geschonken door een meneer Laing aan de stad, met de bedoeling er Kunst ter Verheffing van het Volk in onder te brengen (verheffing van zijn soort volk, vermoed ik wel, niet ons soort volk).
Een hutsepot van allerlei, daarbinnen, met veel nadruk op lokale kunstenaars. Ik dacht eerst dat er veel arts & crafts en zo zou zijn, omdat er in het binnenkomen meteen een paar kasten met Wreed Wijs Gerief staan:
…maar dat bleek dus niet zo te zijn. Een aantal zalen met bijeengepakte schilderijen van wisselende kwaliteit, verzameld in de loop van de afgelopen meer dan honderd jaar, dat wel:
En drie stuk voor stuk zeer fijne tijdelijke tentoonstellingen. Eén met werk van een lokale gehandicapte kunstenares (Nerys Johnson: Disability and Practice, en vreemd accent op dat disabled, voor mij maakt het niet uit of ze al dan niet een beperking had, maar blijkbaar voor de rest van de wereld — en belangrijker, voor haar — wel. Ik vond het bijzonder indrukwekkend, zowel de etsen als de schilderijen als de schetsen. De foto’s doen de kleuren geen recht:
Tentoonstelling twee was even indrukwekkend maar misschien nog ontroerender en stillermakend: Chris Killip, een lokale fotograaf die het einde van de scheepswerven in Newcastle documenteerde, in de jaren 1970. Om heel erg stil van te worden, en ook hier: ik zou dirékt werk van die mens tegen mijn muren hangen. (Die ene lange foto was gelijk drie meter breed, machtig.)
[フレーム]En dan de enige betalende tentoonstelling: Miniature Worlds: Little Landscapes from Thomas Bewick to Beatrix Potter, allemaal miniatuurlandschappen. Maar gelijk écht mini-miniatuur, een paar vierkante centimeter groot. Ook fantastisch.
Ik heb daar rondgehangen tot Sandra toekwam van haar wandeling, we hebben iets gegeten (scone met confituur, ik), hebben nog wat van de Gallery bekeken, en zijn dan naar het lokale natuurhistorisch museum gegaan op zoek naar slecht opgezetten beesten.
Kale kermis, dat. Weinig slécht opgezette beesten, ik verdenk ze ervan alleen de goeie exemplaren tentoon te stellen en niet al de zooi die in voorbije eeuwen geproduceerd is. Awoert!
Veel andere dingen ook wel waar ik blijkbaar bijna geen foto’s van genomen heb: Romeinse dingen wegens muur van Hadrianus, Angelsaksische dinges, fossielen en stenen, een kleine collectie Griekse zaken, en een Egyptische collectie waaronder twee mummies.
Van de twee mummies was er één nog ingepakt, en één die in de negentiende eeuw uitgepakt is en mismeesterd: zwart gelakt, een ijzer door de buik om ze met haar ruggengraat aan haar kist te nagelen, een bout door haar schedel om ze rechtopstaand te kunnen tentoonstellen. Ik werd er helemaal stil van. Ze was begod dertig jaar oud.
Eén van de redenen dat ik geen foto’s meer getrokken heb, is dat ik geeltegans door mijn rug zat. Gelijk willen schruilen van de pijn. En dus maar een paar uur terug op het bed in de hotelkamer gaan liggen, om er vanavond alleen maar uit te kruipen om naar een lokale pub Engelse pubvoedsels met een pint Guinness binnen te steken. En dan weer naar huis.
⁂
-
Ik heb maar twee dingen die ik eigenlijk wou doen in Newcastle: The Angel of the North zien in ’t echt en (zoals in elke stad waar ik naartoe ga) slecht opgezette beesten gaan bekijken in het lokale natuurhistorisch museum.
The Angel of the North is voor zometeen. Ik dacht dat we gingen een auto moeten huren en dan een halve dag excursie doen ergens naar de wildernis ver van de stad, maar neen: gewoon een paar minuten naar de bushalte stappen en daar de bus nemen tot aan halte Angel.
Dus met een een beetje geluk zijn we thuis voor de middag en kunnen we nog naar het museum gaan daarna. Spannend!
⁂
-
De mevrouw aan de grens vroeg waarom we in Newcastle waren. “Euh, zomaar” was blijkbaar niet iets dat ze gewoon was. Of we hier familie hadden? Ja, zeer verre familie, maar dat het niet de bedoeling was om ze te bezoeken. Ja; de eerste keer hier. Gewoon zomaar.
Taxi naar hotel in centrum, rondgewandeld, pub binnengestapt om te eten, 17u58 was te laat om nog bediend te worden, naar een steakresto gegaan en meer dan goed gegeten, terug naar hotel, boek lezen, slapen.
Meer dan dat moet het niet zijn.
⁂
-
Drie weken lang heeft er look in plastiekzakken in een post met water aan 70° C staan circuleren in de keuken, kwestie van maillardreactie en al. Twee of drie keer per dag het water aanvullen omdat ik geen goeie pot voor sous vide heb, en hele dagen lawaai, maar het was wel de moeite waard!
Dit is hoe die look — wit toen hij erin ging — er na drie weken uitkwam:
Een fantastisch interessante smaak. Ik heb er direkt een (al zeg ik het zelf) uitstekende pasta mee gemaakt: paddestoelen en sjalotten gebakken, pasta erbij, wat cayennepeper en een paar lepels zwartelookboter (zwarte look en boter gemixt), en dan nog een beetje parmezaan en hopsa.
Geen foto behalve deze van gemaakt, maar de smaak was toch niet op beeld te vatten.
⁂
-
Vakantie! Het land uit, zelfs!
’t Is maar van zondag tot vrijdag, maar ’t is toch vakantie, hoera!
Ik moest nog rap een nieuwe powerbank kopen want ik vertrouw de gsm en zijn batterij niet, en we zullen nog een aanpassingsstuk moeten kopen voor de stopcontacten, maarr dat komt allemaal dan wel in orde.
We zitten in een hotel in het centrum van de stad, dus de dingen zullen wel niet te ver weg zijn zeker?
⁂
-
Versie 1:
Versie 2:
Ik ga nog veel moeten kijken naar consistentie en zo, maar ik ben toch al content van de eerste richting van de vormen.
En ondertussen vordert de interpretatie ook, stukjes bij beetjes.
⁂
-
Ik moest/mocht vandaag op verplichte opleiding, en het was op gelijk honderd meter van waar ik acht of zo jaar gewerkt heb: de Visserij af en het park door en dan naar De Punt.
’t Is de fietstocht die ik het meest van al mis, denk ik: altijd rechtdoor in de plaats van veel oversteken gelijk nu. Alleen dat het maar elf minuten is in de plaats van 17 nu — 17 is beter wegens langer kunnen naar audioboek luisteren.
Verder was het best wel een fijne dag vandaag. Veel na moeten denken. Veel om eigenlijk over te spreken met allerlei.
Morgen nog eens een volledige dag. En dan een dag vakantie. En dan een week vakantie naar Newcastle!
⁂
-
Ik was vandaag nog eens consultant. Freelance consultant, enfin, ’t is te zeggen: concurrentievervalsende consultant wegens ik doe het voor de leute en niet voor geld.
Afzakken naar ergens, een halve dag babbelen, gezellig iets eten, en dan weer naar huis.
Geen voorbereiding, geen rapportering, geen niets: gewoon babbelen en mijn gedacht zeggen en hopla klaar.
(En jaja, er zijn mensen die daar veel geld voor zouden vragen. Ik zit niet zo in mekaar.)
Het enige lastige was: het was een vakantiedag en ik was eigenlijk liever in mijn bed blijven liggen. Het was gisteren ook al van dat: ik ging eigenlijk op vakantie zijn maar het was dan belangrijke meeting 1 en belangrijke meeting 2 en dus was er geen utislapen aan. Ah well.
⁂
-
Het was wel grappig vandaag: als er op het werk een boomstructuur getekend wordt van wie er aan wie rapporteert en wie de baas van wie is, komt ge uiteindelijk op directeurs en decanen en beheerders en vice-rector en rector uit.
Vandaag hadden we een presentatie voor al die mensen.
Vroeger, denk ik, zou ik daar nerveus voor geweest zijn.
⁂
-
Weten wat ge wilt en dat dan laten doen door een dolfijnendoder die code schrijft die ge dan verder bepotelt en al — is er iéts wijzer?
Ik heb meer tijd nodig. Veel meer tijd. :/
⁂
